Ik wil liefde geven en liefde krijgen – Franz Ruppert

Ik ben ontzettend blij met het manuscript “Ich will lieben und geliebt werden.” waarin Prof. Dr. Franz Ruppert schrijft over de rol van (ontbrekende) moederliefde in onze maatschappij en de effecten daarvan. Voor mij geeft het werken met liefde een nieuwe verdieping aan ons werk. Om het te hebben over de basis van ons ontstaan en de kracht die in ons schuilt, in plaats van gericht te zijn op de verwoesting van en door beschadigde liefde.

Het artikel is een weergave hoe wij als IoPT facilitators direct naar de kern gaan van onze patronen en waar we mee worstelen. Twintig jaar geleden legde Ruppert de basis voor wat we nu kennen als IoPT. In ons werk kwamen we steeds meer tegen dat de trauma’s van niet geliefd zijn en niet veilig zijn iets anders toedekken, namelijk het gevoel niet gewenst te zijn. In ons eigen werk en bij onze cliënten kwamen we steeds meer haat naar moeder tegen; een onderwerp waarop een groot taboe rust.

Sytze

Ik wil liefde geven en liefde krijgen.

EEN FUNDAMENTELE MENSELIJKE BEHOEFTE EN DE BREDERE GEVOLGEN WANNEER MOEDERLIEFDE ONTBREEKT

versie: 26 februari 2021
(vertaling door Sytze Wierda – waardeer mijn moeite en tijd door mij bij bronvermelding te noemen)

1. Het verlangen naar liefde – een menselijke conditie

Ik wil geliefd worden – ik beweer dat iedereen deze behoefte heeft. Het is eigenlijk een centrale menselijke behoefte, die oorspronkelijk luidde: ik wil geliefd zijn door mijn moeder.

De relatie met de eigen moeder is de eerste liefdesrelatie van elk kind. Een kind is vanaf het begin van zijn leven, dus zelfs vóór de geboorte, vol liefde voor zijn moeder. Het is gericht op fysiek-emotioneel contact met haar. Er is niets belangrijker voor het kind dan zijn moeder. Dit is niet verwonderlijk, aangezien iedereen aanvankelijk opgroeit in de baarmoeder van de moeder en op haar is aangewezen om te gedijen en existentieel van haar afhankelijk is. Ieder mens heeft – en moet dat ook doen – vanaf het begin een enorm vermogen om lief te hebben, dat gericht is op zijn moeder, en een even groot verlangen heeft, om door zijn moeder geliefd te worden.

Daar is niets mis mee. Dit is een van de basisvoorwaarden om mens te zijn. Wij mensen planten zich seksueel voort, de kinderen groeien op in de buik van hun moeder. Daarom behoren liefde voor de eigen moeder en het verlangen naar haar liefde tot de conditio humana, de menselijke conditie. Net zoals het de essentie van vogels is dat ze vleugels hebben om mee te kunnen vliegen, is het de essentie van ons mensen dat we kunnen liefhebben en geliefd willen worden. Dit zijn eigenlijk onze vleugels.

2. Liefde en angst

Liefde en angst zijn als het ware antagonisten in de psyche. Waar angst is, is er weinig ruimte voor liefde. Angst activeert het stresssysteem in een menselijk organisme. Waar angst is, ontstaat ook woede, agressie en dwangmatig denken en handelen. Deze gevoelens en opvattingen over het leven zijn de zaden van geweld.
Liefde is het tegengif voor angst. Liefde kan angst neutraliseren. Waar mensen liefhebben, kunnen ze ook goed en gepast met hun angsten omgaan. Zelfs interpersoonlijk vertrouwen kan niet worden gewonnen zonder liefde.

4A. Liefde en waarheid

De menselijke psyche is ontworpen om de realiteit waarin iemand leeft correct en coherent te vatten. Een gezonde psyche moet daarom weten wat waar is en streven naar waarheid en waarachtigheid. Daarom kan liefde niet gebouwd worden op leugens, misleiding en bedrog. Liefde en waarheid zijn onderling afhankelijk.

4B. Gebrek aan moederlijke liefde

Dus wat als de levensbehoefte van een kind aan liefde niet adequaat wordt beantwoord door zijn eigen moeder? Als je eigen moeder je helemaal niet wil, je afwijst, je weigert en je verwerpt? Wat als ze helemaal onverschillig voor je is? Wat als ze zelfs tegen haar kind vecht en fysiek en emotioneel kwelt? Wat als ze, als gevolg van haar eigen levensverhaal, niet met heel haar hart en met heel haar lichaam van haar kind kan houden? Wat als ze zelf lijdt aan een gebrek aan moederliefde omdat haar moeder niet in haar liefdesbehoeften heeft voorzien?

5. De onderdrukking van liefdesbehoeften

In al die gevallen waarin de moeder geen gehoor geeft aan het vragen om liefde van haar kind, komt een kind in een existentiële noodsituatie terecht. Om deze verschrikking te overleven, heeft een kind geen andere keuze dan zijn basisbehoefte aan moederliefde te onderdrukken. De pijn om niet gewenst te zijn, niet geliefd te zijn en zelfs niet beschermd te zijn tegen geweld door de eigen moeder, de angst om door haar in de steek te worden gelaten en verlaten, is zo groot dat het de psyche van een kind breekt. Het moet zijn eenheid opgeven en splitst zich vervolgens categorisch in drie delen (figuur 1):

• Een deel blijft realistisch en ervaart herhaaldelijk de gruwel van moederlijke onverschilligheid, afwijzing of geweld. (gezonde levensbehoeften en -vermogens)
• Een ander deel slaat deze repetitieve, ondraaglijke ervaringen van afwijzing en weigering op. (getraumatiseerde behoeften en gevoelens)
• Dit deel, dat vastzit in het trauma, wordt door een derde psychologische structuur voorkomen, zodat de angst om verlaten te worden en de pijn van ongeliefd te zijn niet voortdurend de eigen ervaring vormgeeft. (Liefdes illusies en teleurstellingen)

Figuur 1: De gespleten psyche

Dit resulteert onvermijdelijk in trauma-overlevingsstrategieën die, los van de werkelijkheid, een eigen psychologische wereld creëren waarin de illusie wordt gehandhaafd dat de eigen moeder, ondanks alle tegenovergestelde ervaringen, van hem zou houden en dat hij voor altijd met haar zou zijn in liefde. Je hoeft alleen maar een overeenkomstige inspanning te leveren en je moeder alles te geven wat ze van je nodig heeft en vraagt. In plaats van zijn eigen behoefte te ervaren, ervaart hij de moeder als behoeftig en bezwaard. Het kind probeert nu in haar behoeften te voorzien en haar lijden te verlichten. Het kind ervaart zichzelf als onwaardig om geliefd te worden, schaamt zich en voelt zich schuldig over zijn eigen bestaan. In dit gedeelte breekt het kind zich het hoofd en vraagt ​​zich voortdurend af waarom zijn moeder zo is en vindt duizenden redenen om haar gedrag te rechtvaardigen en te verontschuldigen.

Tegelijkertijd kijkt het deel, dat ik het getraumatiseerde deel noem, machteloos toe, maar ook vol woede, terwijl het overlevingsdeel zichzelf opoffert in zijn illusies van liefde voor zijn eigen moeder en zichzelf verwaarloost en negeert. Illusies van liefde gaan hand in hand met het opgeven van ‘ik’ en ‘wil’ en dus met verraad van zichzelf.

Op dit pad wordt het kleine liefdesbehoeftige wezen dat we aan het begin van ons bestaan ​​zijn, geleidelijk een schijnbaar redelijk Volwassene, die zichzelf afwijst in zijn gezonde basisbehoeften, die vrijwel alles begrijpt wat hem schaadt en door anderen van hem wordt verwacht. Op deze manier wordt de afwijzing en weigering die oorspronkelijk van de eigen moeder kwam, een stabiele innerlijke autoriteit op zich: “Wees niet zo treurig, behoeftig en zwak!, Herpak jezelf!”, “Ik moet sterk zijn, ik mag mijn gevoelens niet tonen en mag zeker niet huilen” is het motto voor de rest van zijn leven.

Sommige mensen denken zelfs dat ze nooit wilden dat hun moeder van hen hield. Ze waren altijd wantrouwend tegenover haar en hielden afstand van hun moeder. Ze hebben misschien zelfs hun hele leven tegen hun moeder gevochten. Ze negeren het begin van hun leven waar dit enorme verlangen naar warme moederlijkheid bestaat, of beter gezegd, ze hebben deze behoefte begraven achter dikke muren van psychologische afweer.

6. Moederliefde geassocieerd met pijn, angst, woede, schaamte en schuldgevoel

Als een moeder, om welke reden dan ook, de behoefte aan liefde van het kind niet met liefde beantwoordt, kan het kind niet zomaar stoppen met van zijn moeder te houden. Daarom, voor het kind, is het onderwerp liefde belast met negatieve gevoelens en gaan gepaard met angst, woede, pijn, schaamte en schuldgevoelens. Het gevolg is dat een kind steeds meer afstand neemt van zijn oorspronkelijke behoefte om gewoon door zijn moeder geliefd te willen worden. Liefde verschijnt dan als iets vreselijk ingewikkelds en uiteindelijk onbereikbaar.

7. Vervangingsbehoeften, illusies van liefde en waanideeën van liefde

In plaats van de oorspronkelijk concrete behoefte aan liefde, zijn er nu abstracte ideeën over liefde die verband houden met vervangingsbehoeften zoals:

• Ik stel me voor dat mijn moeder net zo vaak aan mij denkt als ik aan haar.
• Ik ben heel kalm en braaf, ik bezorg haar geen problemen.
• Ik ben een braaf meisje of aardige jongen, dan prijst mijn moeder mij daarvoor.
• Ik help haar overal in huis, zorg voor mijn broers en zussen en krijg daarvoor erkenning van haar.
• Als ik goede cijfers haal op school, dan is ze blij.
• Ik wil dat mijn moeder trots op me is.
• Ik wil mijn moeder niet tot last zijn.
• Het is mijn eigen schuld als ik niet genoeg liefde van haar krijg.
• Ik wil echt dat ze gelukkig en tevreden is.
• Zelfs als er problemen zijn, wil ik vrede met haar sluiten.
• Ik zal haar uiteindelijk alles vergeven en met haar verzoend worden.​
• ….

Hoe groter het ervaren gebrek aan moederliefde, hoe bescheidener de kinderen worden. Hoe meer ze tevreden zijn met heel weinig. Ze zijn nog steeds op zoek naar de laatste kruimel moederliefde om aan vast te houden. Ze verdiepen zich in hun eigen ideeën over moederliefde en vinden duizenden redenen waarom hun moeder niet anders kon dan liefdeloos met hen omgaan. Ze idealiseren hun moeder en prijzen haar de hemel in. Dergelijke ideeën veranderen meer en meer in illusies van liefde en uiteindelijk in liefdeswaanideeën.

Kinderen die zich op deze manier emotioneel verbinden met de pijn en het lijden van hun eigen moeder, zich identificeren met haar zorgen en behoeften, hebben geen eigen heden en toekomst. Ze komen vast te zitten in het verleden van hun moeder en in de conflicten van hun voorouders. Zodoende herhaalt het menselijk lot zich generaties lang zonder dat er iets nieuws gebeurt. Externe veranderingen, bijvoorbeeld technologisch, meer opleiding en kennis veranderen niets.

8. Woede, razernij en haat tegen de moeder

De gefrustreerde liefdesbehoeften van een kind wekken woede en razernij in hem op. Met deze emotionele reacties probeert een kind de aandacht van zijn moeder te trekken en haar bewust te maken dat het zich verwaarloost en niet geliefd voelt door haar. Als een moeder gepast reageert, zal de woede van het kind weer kalmeren. Zo niet, dan bouwt de razernij zich op tot haat tegen de eigen moeder. Pure haat spreekt soms uit de ogen van kinderen, omdat ze zich machteloos voelen om de moederlijke genegenheid te ontvangen waarnaar ze verlangen.

Maar ook deze haat moet uiteindelijk afgesplitst en daarmee onderdrukt worden in het kind. Vervolgens leeft dit ondergronds in de psyche van het kind en vergiftigt het. De haat zoekt op veel manieren een uitlaatklep. Het is bijvoorbeeld gericht tegen een broer of zus die zogenaamd meer liefde en aandacht krijgt van de moeder, ook al is dat niet het geval. Deze haat kan leiden tot de vernietiging van zijn speelgoed, zo worden de ogen van de favoriete pop uitgedrukt, de armen en benen van de teddybeer worden afgescheurd. Andere kinderen kunnen ook gemakkelijk doelwit worden van deze haat. Evenzo opvoeders en later ook leraren, superieuren of politici.

Het wordt ook fataal als deze kinderlijke haat tegen de eigen moeder vervolgens op het eigen kind wordt gericht. In hun haat tegen hun eigen kind zetten veel vrouwen de strijd tegen hun eigen moeder voort.
Bij mannen leidt onderdrukte moederhaat er gemakkelijk toe dat ze deze haat op vrouwen in het algemeen projecteren. ‘Alle vrouwen zijn sletten (behalve mama) !’

9. Het vinden van draagmoeders

Omdat ze de liefde van hun moeder missen, zoeken kinderen naar een vervanging voor liefde. Als die er is, hopen veel kinderen op de liefde van hun vader; liefde die hun moeder hen niet geeft. Op deze manier komen zij gewoonlijk ook in een emotioneel verwarrende en verstrikte relatie met hun vader terecht. Omdat alle hoop nu op hem rust, wordt de vader dan vaak geïdealiseerd. Zelfs de weinige gevoelens die hij naar zijn kind toont, lijken het kind dan superieur te zijn in vergelijking met een koude en ontoegankelijke moeder.

Hoe liefdevol een vader ook voor zijn kind zorgt, hij kan het gebrek aan moederliefde niet vervangen en de daarmee gepaard gaande pijn van afwijzing, angst om in de steek gelaten te worden en woede en haat tegen zijn eigen moeder niet helen.

Na al mijn therapeutische ervaringen weet ik het nu zeker: moeders liefde is uniek. Ze is gebonden aan de eigen moeder. Niemand kan daarom onze moeder en haar liefde vervangen: geen vader, geen grootmoeder, geen oppas, geen adoptiemoeder, geen verpleegster of opvoeder.

Helaas maakt de zoektocht naar een vervanging voor moederliefde kinderen ook zeer vatbaar voor emotioneel en seksueel misbruik. Wie de honger naar liefde in de ogen van een kind kan lezen, is het vaak gemakkelijk om dit kind te vleien, hem het gevoel te geven speciaal te zijn. Op deze manier kan het kind worden verleid tot het doen van dingen die het kind beslist niet wil. Het wereldwijde gebrek aan moederliefde is de oorzaak van het al even pandemische, wijdverbreide seksueel misbruik van kinderen binnen en buiten het gezin.

10. Woede, razernij en haat tegen de vader

Omdat ook veel vaders een kind niet de liefde geven die het dringend nodig heeft, geeft dit verdere aanleiding tot woede, razernij en haat. Vader afwijzen is psychologisch zelfs nog gemakkelijker dan moeder haten. In veel gevallen verbergt de haat tegen de vader de haat tegen de moeder die eronder smeulde. Zo kan een kind zich zelfs innerlijk verenigen met de moeder in de strijd tegen een overduidelijke ‘idioot’ van een vader, die vroeg is weggelopen, of wanneer die in de buurt is als een dolle tekeergaat, slaat, schreeuwt of drinkt.

Zelfs in de psychotherapie wordt de manifeste vaderhaat in al zijn vele facetten bekeken en besproken. Helaas dient dit maar al te vaak om de onderliggende haat tegen het moederschap verder te ontkennen.

11. Herhaling van de primaire liefdesrelatie

Omdat de moederrelatie zich onbewust afspeelt in onze psyche, herhaalt de kwaliteit van onze primaire liefdesrelatie zich in alle andere liefdesrelaties in ons leven. Angst, woede, razernij, haat en diepe pijn van de moederband stromen over in alle verdere relaties waarin we hopen op liefde. De onderdrukking van onze gevoelens, het fundamentele wantrouwen in een ander en de onwil om onze concrete liefdesbehoeften te uiten, worden onder deze omstandigheden het sjabloon voor het vormgeven van liefdesrelaties.

Iemand die in zijn hart de pijn draagt ​​van een kind van wie zijn moeder niet houdt, zal het nooit meer volledig openen. Hij blijft voorzichtig omdat hij deze existentieel bedreigende oorspronkelijke pijn, die onopgelost in hem blijft sluimeren vanuit zijn relatie met moeder, niet meer wil voelen. Zulke nieuwe liefdesrelaties veranderen meestal in een krampachtige poging om mentale controle over de eigen behoeften en gevoelens te behouden, uit angst om terug te glijden naar traumagevoelens uit de vroege kinderjaren. Het onvermijdelijk falen van dergelijke liefdesrelaties leidt alleen maar tot de noodzaak om telkens weer naar nieuwe liefdesrelaties te zoeken. Zolang de onbewuste processen in de eigen psyche niet worden doorzien, gaat het zo gedurende het hele leven verder.

12. Verliefdheid en liefde

Geliefd willen worden, is gericht op een permanente bevestiging van jezelf. Ik wil emotioneel worden geaccepteerd door een andere persoon precies zoals ik ben. Liefde voor een ander in een relatie kan echter niet in de plaats komen van eigenliefde. Relaties of vriendschappen zijn geen vervanging, maar slechts een aanvulling op de liefde voor jezelf.

Een grote moeilijkheid voor veel mensen bij het omgaan met het onderwerp liefde is dat ze geen goed onderscheid kunnen maken tussen liefde en verliefd zijn. Verliefd zijn is een toestand van gereed zijn te paren die periodiek bij een persoon optreedt als gevolg van hormonale releases. Met de paring heeft deze toestand praktisch zijn doel bereikt en neemt dus weer af. Menselijke voortplanting kan ook volledig zonder liefde plaatsvinden. Alleen seksueel genot is hiervoor voldoende. Kinderen kunnen zelfs uit een gewelddaad komen.

Voor mannen wordt hun reproductieve taak gedaan door middel van seks. Vrouwen daarentegen kunnen zonder liefde niet van hun kinderen genieten. Hun vruchtbaarheid als vrouw moet samengaan met moederliefde, anders wordt het moederschap een ramp voor haar en haar kind. Deze moederlijke liefde moet ook sterker zijn dan de liefde voor enig ander persoon, of het nu voor de eigen moeder is, voor haar echtgenoot of voor een ander kind dat ze al heeft gebaard. Als een vrouw bang is voor haar man, is dat een ramp voor zowel haar als haar kind. Ze kan zichzelf en het kind dan niet beschermen tegen de opdringerigheid, de mishandeling en het geweld van haar echtgenoot.

Voor mannen is vader zijn een kans om hun vermogen om lief te hebben verder te ontwikkelen, iets wat iedere man ​​op grond van de menselijke natuur in zich draagt, en uit hun competitieve oriëntatie te groeien. Ze kunnen dan leren dat seksueel genot geen vervanging is voor hun behoefte om als man geliefd te zijn, precies zoals zij zijn. Zij kunnen op deze manier ook begrijpen dat iemand een andere persoon niet kan bezitten – noch een vrouw, noch iemands eigen kinderen.[1]

Als extra tip voor degene die verlangt naar partnerschap en huwelijk: trouw niet met iemand die nog niet met zichzelf getrouwd is.
Nadat de staat van verliefdheid is afgenomen, komen de onderliggende psychologische realiteiten ten aanzien van liefde weer tevoorschijn. Dan krijgt de psychologische dynamiek van de behoeften van het teleurgestelde kind aan moeder- en vaderliefde weer de overhand en domineren in een partnerrelatie. Haat tegen moeder en vader vermengt zich in het dagelijks leven van relaties, en de intieme partner is nu het altijd aanwezige doelwit. Als gevolg wordt de relatie soms een herhaling van de hel die men als kind met vader en moeder al heeft meegemaakt.

13. Is “narcisme” zelfliefde?

Er is een psychiatrische diagnose genaamd “narcistische persoonlijkheidsstoornis”. Als kenmerken worden vermeld:

1. Heeft een grandioos gevoel van eigen belangrijkheid (bv. overdrijft de eigen prestaties en talenten; verwacht als superieur erkend te worden zonder overeenkomstige prestaties).
2. Wordt meegenomen in fantasieën van onbeperkt succes, macht, glamour, schoonheid of ideale liefde.
3. Is van mening “speciaal” en uniek te zijn en alleen te worden begrepen door andere speciale of gerespecteerde personen (of instellingen) of in staat alleen met hen om te gaan.
4. Verlangt buitensporige bewondering.
5. Toont een gevoel van recht hebbend te zijn (d.w.z. overdreven verwachtingen van een bijzondere voorkeursbehandeling of automatisch bediend te worden naar zijn verwachtingen).
6. Is uitbuitend in interpersoonlijke relaties (d.w.z. misbruikt anderen om zijn doelen te bereiken).
7. Toont een gebrek aan empathie: niet bereid om de gevoelens en behoeften van anderen te (h)erkennen of zich ermee te identificeren.
8. Is vaak jaloers op anderen of gelooft dat anderen jaloers op hem zijn.
9. Vertoont arrogant gedrag of attitudes[2]

Mensen die zulke kwaliteiten tonen, willen uiteraard in het middelpunt van de belangstelling staan ​​en bewonderd worden. Waarom? Omdat ze het duidelijk psychologisch nodig hebben! Omdat ze zich zonder de constante bewondering van andere mensen klein en onbeduidend voelen. Omdat ze zich anders zouden schamen voor hun bestaan. Mijn ervaring is dat dit vooral kinderen zijn die niet gewenst zijn door hun moeder en zich daarom zelfs schamen voor hun eigen bestaan!

Deze schande van het bestaan ​​in relatie tot de eigen moeder moet dan worden gecompenseerd door macht, geld, roem en pracht. Ook van hun vader kregen ze meestal de boodschap dat ze klein en dom waren en dat ze zeker geen partij voor hem waren.

Mensen met een “narcistische” neiging zijn zeker in staat medelevend gedrag te vertonen jegens andere mensen. Dit mededogen is echter erg berekenend en manipulatief. Zolang de ander maar meedoet en voldoet aan de eigen narcistische behoeften, werkt het een tijdje prima. Maar het moment zal zeker komen dat het narcistische mededogen verandert in afwijzing en vaak pure haat, zodra de onderdrukte oerpijn van de moederrelatie zich weer opdringt.[3]

14. Krankzinnige projecten

De fundamentele misvatting van zo’n overlevingsstrategie voor een traumatiserende ouderschapsrelatie is het idee: alleen als ik belangrijk genoeg ben voor anderen, dan ben ik het ook waard voor mama en papa om er te zijn en geliefd te zijn. Aangezien vele anderen ook zoiets nastreven, worden ze direct als competitie ervaren en wordt er geprobeerd om ze uit het veld te duwen. Een hele samenleving kan gemakkelijk een haaientank worden van narcistisch gestoorde mensen die, uit hun kinderlijke schaamte en nood, hun grandioze projecten willen verkopen en hun medemensen willen opleggen. Dergelijke projecten zijn meestal megalomaan en overschrijden gemakkelijk de grenzen van wat nog voor te stellen is (“Vandaag behoort Duitsland bij ons en morgen de hele wereld!” “Vaccineer alle mensen op deze aarde!”).

Narcistisch gestoorde mensen zijn dol op het verzinnen van verhalen over dood en ondergang waarin ze vervolgens verschijnen als de redders die de mensheid redden van het kwaad bij uitstek (“De duivel!”), van vijanden (“De Russen!”), van duistere machten (“De terroristen!”), of ziekte en epidemieën (“De pest!”) bevrijd.

Bij nader inzien zijn deze vaak snel wisselende vertellingen die de oplossing van alle problemen beloven met ogenschijnlijk briljante en grandioze ideeën, vaak niets meer dan gebakken lucht. Helaas kunnen ze miljoenen mensen meeslepen in de ondergang, op voorwaarde dat een narcist en zijn kliek de macht en de financiële middelen heeft om zijn waanzinnige plannen te realiseren. Voor de “narcist” zijn echte mensen slechts figuranten in zijn hersenspinsels. Het enige dat voor hem belangrijk is, is de massa van zijn bewonderaars, niet hun werkelijke behoeften.
Niet alleen de kinderen uit heersende dynastieën, waarin gewoonlijk evenveel gebrek is aan echte moeder- en vaderliefde als bij de zogenaamde kleine mensen, blazen stoom af in vele varianten van hun narcisme. Zelfs mensen met een arme achtergrond hebben het idee dat ze beter af zouden zijn als ze behoorden tot de rijken, machtigen en beroemdheden. Ze zijn daarom gemakkelijk te verleiden en te kopen door degenen met de macht en financiële middelen om dat te doen. Telkens weer komen mensen van eenvoudige afkomst helemaal tot de top en in de schijnwerpers van de wereldpolitiek. Daar worden ze de volgzame marionetten van de echt machtigen en rijken.

U kunt zich natuurlijk afvragen of u uw arbeid en daarmee uw levenstijd in dienst wilt stellen van een narcist of een narcistisch verhaal dat een groep mensen heeft bedacht. Wat heb ik er echt aan om de waterdrager van een narcist te zijn? Wil ik dat zijn glans op mij afstraalt? Hoe zit het dan met mijn eigen glans? Sommige mensen gaan van hun leven in de drup. Nauwelijks zijn ze ontsnapt aan de tirannie van hun getraumatiseerde ouders, of ze bevinden zich in een werkend leven met een tirannieke baas.

15. Tirannen en moordenaars willen ook geliefd worden

Helaas komen uit de voorheen liefhebbende kleine mensjes veel grote mensen die leven volgens het motto: als ik niet geliefd ben, moeten de anderen op zijn minst in angst voor mij leven en moeten ze voorzichtig met mij zijn. Ze trainen zichzelf om vijandig te zijn en verwerven ook machtsmiddelen en wapens waarmee ze anderen kunnen bedreigen, onder hun controle kunnen brengen en, indien nodig, kunnen doden. Degenen die hun eigen geluk niet in het leven vinden, zijn jaloers op anderen op hun geluk en kunnen het feit niet verdragen dat zij zich goed en geliefd voelen.

Dus willen zulke mensen niet ook geliefd worden?

Ook in dergelijke gevallen wordt de basisbehoefte om door de eigen moeder geliefd te worden slechts bedekt door talloze overlevingsstrategieën en verstrikkingen met het moederlijke trauma. Dan zijn er de vele liefdeloze en gewelddadige vaders met hun talloze psychologische wonden. Ook de Trumps, Bidens, Xi Jinpings, Erdogans, Merkels, Putins etc. van deze wereld willen in het diepst van hun hart geliefd worden. Ze willen zelfs voor altijd in het middelpunt van de publieke belangstelling staan. Ze willen bewonderd en erkend worden voor hun zogenaamd grote prestaties voor hun volk of zelfs voor de hele mensheid. Het is daarom moeilijk voor hen om afstand te doen van de macht als ze die eenmaal veroverd hebben. In feite willen ze liefde en genegenheid afdwingen met al het geweld dat ze tot hun beschikking hebben. Net zoals kinderen het op de speelplaats doen als ze cadeautjes geven aan andere kinderen om zichzelf populair te maken, moeten ze journalisten, ministers en adviseurs kopen die dan vanwege hun afhankelijkheid geen lelijk woord over hen durven te zeggen. In feite is dit een gemakkelijk te zien spel.

Tirannen en dictators zijn afhankelijk van afhankelijkheid. Ze willen dat andere mensen politiek, economisch, sociaal en psychologisch van hen afhankelijk zijn. Ze chanteren hen met de bepaalde dossiers die ze over hun tegenpartijen opbouwen. In feite zijn ook zij psychologisch afhankelijk van andere mensen. Alleen, zonder strijd met anderen, zijn ze innerlijk leeg omdat ze hun eigen basisbehoeften hebben afgesplitst en daardoor zichzelf niet meer voelen en zich daardoor constant moeten vullen met externe ervaringen.[4]

Op deze manier bereiken ze precies het tegenovergestelde van wat ze heimelijk willen. Niemand houdt echt van ze. Liefde kan niet met geweld worden afgedwongen, noch met geweld tegen anderen, noch met geweld tegen jezelf. Dat werkt niet. Dergelijke pogingen betekenen alleen permanente spanning, woede, agressie, constante stress, ziekte en dood voor zowel individuele mensen als hele collectieven. Degenen die deze fout niet erkennen, maken zichzelf en anderen chronisch ongelukkig. De geschiedenis van de mensheid toont dit verkeerde oordeel in duizenden facetten en ook onze huidige tijd maakt dit heel duidelijk.

Als die mensen die ernstig beschadigd zijn in hun behoefte aan liefde maar één keer zouden kunnen ervaren, hoe gemakkelijk de harten van mensen toeneigen als ze openlijk en authentiek hun gevoelens tonen! Zelfs als ze hun oorspronkelijke liefdespijn uiten. Dan zouden ze merken dat al deze enorme inspanningen die ze hebben geleverd niet eens nodig zouden zijn.

16. Ga door oerpijn

Eenzaamheid is het resultaat van onderdrukte basisbehoeften en de gevoelens die daarbij horen. Degenen die zich onder andere afsnijden van hun gezonde behoeften, maken van hun eigen lichaam een ​​object en worden door anderen als een object behandeld. Al deze mentale afwijkingen, van illusies tot waanideeën die onze trauma-overlevingsstrategieën ons suggereren, kunnen worden genezen, uiteindelijk alleen door onze angst voor verlating te erkennen en onze eigen pijn te accepteren dat we niet door onze moeder worden geliefd. Een pijn die wordt weggedacht en weggedrukt, misschien zelfs bedekt met drugs of medicatie, de poging om te doen alsof wat er al is gebeurd op het gebied van verwondingen vandaag als niet gebeurd te maken, maakt een persoon onwerkelijk, een lege omhulling waarin een hoofd ratelt onophoudelijk, met gedachten om te begrijpen wat alleen gevoeld kan worden.

Degenen die de oorspronkelijke pijn van hun kindertijd, het door hun eigen moeder niet geliefd te zijn, niet oplossen, worden gedwongen het in duizend variaties in hun leven te herhalen. Degenen die hun eigen oorspronkelijke pijn ontkennen, kunnen niet van zichzelf houden. Daarom kan diegene ook niet van anderen houden. Integendeel, iemands eigen niet-opgeloste oorspronkelijke pijn leidt er zelfs toe dat deze pijn ook aan anderen wordt toegebracht. Uw eigen kinderen, mensen, die van u afhankelijk zijn, worden misbruikt voor de illusie dat u uw eigen pijn op iemand anders kunt dumpen. Dit kan op korte termijn tot verlichting leiden, maar op lange termijn werkt het niet.

Aan de andere kant maakt het ervaren van de oerpijn ons weer een echt persoon. Door deze pijn komen we weer thuis bij het levende organisme dat we zijn. Emotioneel verankerd in ons lichaam, kunnen we niet langer spiritueel in het verleden of in een verre toekomst leven. In het lichaam zijn is leven in het heden. Als ik in mijn eigen lichaam ben, kan ik me niet langer identificeren met een ander. In de verbeelding werkt het, niet fysiek. Iedereen kan alleen ik zijn met zijn identiteit in zijn eigen lichaam. Een hart dat is bevrijd van de ketenen van overlevingsstrategieën, staat nu weer open voor het eigen leven, de eigen liefde en alle gevoelens die daarbij horen, of het nu gaat om angst, ergernis, woede, schaamte of pijn. Ik kan mezelf ook erkennen dat haat jegens moeder en vader iets is dat noodzakelijkerwijs in mijn jeugd is ontstaan ​​en mijn psyche en mijn relaties heeft vergiftigd. Ik kan dan ook deze haat loslaten.

17. Sociale minachting voor echte moederliefde

Het vermogen om lief te hebben en geliefd te worden is ons grootste bezit. Moderne samenlevingen ondermijnen echter systematisch het vermogen van vrouwen om echte, d.w.z. vooral fysieke, moederliefde te voelen en te tonen. Al tijdens de zwangerschap en tijdens de geboorteprocessen vallen de meeste vrouwen onder een medisch systeem van monitoring en controle, dat hun eigen kunnen onderschat en hen en hun lichaam tot voorwerp van talloze medische ingrepen maakt. Ook na de geboorte van hun kind krijgen vrouwen vaak vroege externe zorg voor hun kinderen aangeboden als een moderne educatieve maatregel. Moeders en kinderen raken steeds meer van elkaar vervreemd.[5]

Daarnaast is er een grote mate van seksueel geweld, dat veel vrouwen al tijdens hun kindertijd en adolescentie ervaren. Dit ondermijnt en vernietigt hun vermogen om goed verankerd te zijn in hun lichaam, de basisbehoeften ervan te voelen en vervolgens hun levendige vrouwelijk organisme aan een kind te kunnen aanbieden als basis voor leven en liefde.

Zoals beschreven leidt de vrouwenhaat, die bij veel mannen is ontstaan ​​door hun moederhaat, tot een oorlog tussen de seksen.
Hierdoor ontstaan ​​hele samenlevingen waarin moederliefde meer bestaat als een idee en illusie van liefde dan als een echte moederliefde. De vrouwen in dergelijke samenlevingen hebben dan ook irreële ideeën over een droomman, over gewenste kinderen en een gezond gezin. Zij werken daaraan met grote ijver en persoonlijke toewijding. Ze willen niet zo graag weten, vanwege hun eigen levensverhaal, wat verhindert dat hun dromen uitkomen en met grote regelmaat mislukken. Dat zou haar oerangsten en haar oerpijn weer raken. Het verlangen om zelf een kind te hebben bestaat misschien wel, maar hoe zit het met het werkelijke vermogen om moeder te zijn en moederliefde te geven? Veel “gewenste kinderen” moeten daarom de trauma-overlevingsstrategieën van hun moeder dienen.

Daarom is het ook een taboe-doorbraak als ik mijn vinger zo direct in de wond van moederliefde steek. De meeste mensen reageren hier aanvankelijk met woede en razernij op en willen deze pijnlijke waarheid niet weten en weren het af. Hele feministische facties zijn ook in een afwerende strijd verwikkeld tegen het moederschap, waarvan ze menen dat het te primitief en discriminerend ten opzichte van vrouwen is, omdat moederliefde hen tot louter moederschap fixeert en hen uitsluit van ander sociaal leven.

Omdat haat tegen moeder ook taboe is in dergelijke samenlevingen, stroomt deze haat door in alle sociale structuren. Iedereen die niet bij mij past, mij afwijst, mij niet voldoende erkent, mijn overlevingsstrategieën in de weg staat, mijn wereldbeeld niet deelt, loopt gevaar deze haat over zich heen te krijgen. Gefrustreerde moederlijke liefde en de daaruit voortvloeiende moederlijke haat leiden ertoe dat de wereld wordt verdeeld in goed en kwaad, in vriend en vijand.

18. Politici als moedervervangende figuren

Uiteindelijk zijn de meeste leden in dergelijke samenlevingen diep gefrustreerd in hun werkelijke liefdesbehoeften. Ze lijden bijna allemaal aan een gebrek aan moederliefde. Als gevolg hiervan zijn hun overlevingsstrategieën bijna uitsluitend gericht op de buitenwereld, moeten ze op zoek naar permanente afleiding van hun psychische pijn en zitten ze gevangen in hun verlatingsangst en de constante stress van werken aan hun relaties. Uit hun illusies van liefde raken ze keer op keer verdwaald in hun systeem van liefdeswaan – in alle sociale sferen. De partner, de eigen kinderen, vrienden, bazen, klanten, kiezers … ze worden allemaal min of meer onbewust bezien door de lens van hun eigen ervaring met moederliefde. Afwijzing, onverschilligheid, ervaringen van geweld en haat – alles wordt onbewust blindelings nagespeeld in de respectievelijke context.

Moederprojecties zijn dan evenzo gericht op leraren, superieuren, artsen of politici, in plaats van deze mensen te zien als degenen die ons behulpzaam door ons leven zouden kunnen begeleiden, waarbij de verantwoordelijkheid voor ons eigen geluk altijd bij onszelf blijft. Geen wonder dat maatschappelijke leiders, van wie wij, net als kleine kinderen, ons geluk afhankelijk maken, ook het idee krijgen dat zij verantwoordelijk zijn voor ons leven. Ze worden, dienovereenkomstig narcistisch gevormd door hun eigen jeugd, steeds dominanter en agressiever naarmate er meer van hen wordt verwacht. Uiteindelijk behandelen ze ons als minderjarige kinderen, in plaats van zich gewoon in te zetten voor het algemeen welzijn in overeenstemming met hun eigenlijke taak. Wat we in ons gezin al te verduren hadden in termen van afwijzing van onze behoeften, ervaren we dan weer op sociaal vlak.

Wanneer vrouwen met een enorm tekort aan moederliefde politici worden en machtsposities veroveren, zijn ze voor de bevolking niet anders of beter dan mannen die gefrustreerd in door liefde. Ook zij beheersen het manipuleren, controleren en “we moeten harder werken, onze broekriem aanhalen en offers brengen” net zo goed als mannen. Ook zij leven hun moederhaat heimelijk tegen de hele bevolking uit.

19. Geld kan moederliefde niet kopen

Geld kan ook dienen als vervanging voor moederliefde. Als ik geld heb, kan ik al mijn wensen vervullen – ook dat is een grote illusie. Liefde en dus diep levensgeluk is niet te koop. Niemand kan moederliefde met geld kopen. Als je dit niet in voldoende mate kunt voelen, is ze alle met geld op de wereld niet te koop. Daarom wordt door veel mensen het meeste geld dat ze hebben, verspild aan overlevingsstrategieën van trauma’s. Dit gebeurt bij ieder van ons op kleine schaal en het gebeurt ook op grote schaal op institutioneel en staatsniveau.

20. De wereld redden = moeder redden

Afgesplitst van onze behoefte om door onze moeder geliefd te worden, creëren we een ideale wereld in ons hoofd. Omdat dit het leven voor ons steeds moeilijker maakt en onze illusies de echte wereld steeds meer vernietigen, worden we geconfronteerd met het nooit eindigende probleem dat we deze wereld voortdurend moeten redden met veel moeite en ogenschijnlijk ingenieuze ideeën. Op deze manier worden de eens kinderlijke slachtoffers van liefdeloosheid de volwassen daders met een zuiver geweten. In de strijd om wereldreddende ideeën eisen ze van zichzelf en van ieder ander dat ze alles op het spel zetten en hun eigen geluk voor het idee van een ideale wereld = moeder opofferen. Vanuit mijn oogpunt zijn dit de wortels van globalisme en het idee van sommige mensen dat ze de mensheid moeten herscheppen. Zou men maar eerst zou proberen zichzelf te vinden, dit behoeftige kind in ieder dat schreeuwt om de liefde van zijn moeder, dan zou men in de verbeelding niet voor God hoeven te spelen en die de hele wereld in ongeluk storten.

In plaats van door de trauma’s heen te werken die onze vorige generaties door geweld en oorlogen hebben veroorzaakt, gaat de huidige generatie helaas opgewekt verder en creëert continu nieuwe trauma’s, die ze zonder reflectie doorgeven aan de volgende generatie.

21. Het systeem is alles, je telt niet mee

Zo ontstaan ​​sociale systemen die zichzelf boven het individu plaatsen en blijkbaar betekenisvoller en belangrijker zijn dan hem. Het individu moet dergelijke systemen dienen, zijn ogenschijnlijk “objectieve” wetten gehoorzamen in plaats van, zoals het verstandig zou zijn, dat dergelijke educatieve, gezondheids-, culturele, wetenschappelijke, economische of politieke systemen er zijn om een goed leven te verzekeren. Ongeliefde kinderen accepteren dergelijke systemen omdat ze hen de waarheid besparen om de pijn te voelen van het ongeliefd zijn van hun eigen moeder. Daarom worden dergelijke systemen met grote inspanning in leven gehouden door de oorspronkelijke slachtoffers van moederlijke afwijzing. Doeners en meelopers zitten hier in hetzelfde schuitje en spreken stiekem af hun eigen pijn niet aan te raken. In plaats daarvan leven we dan onze moederlijke haat uit op anderen die niet bij ons horen.

In getraumatiseerde samenlevingen hebben daarom maar een paar mensen een idee van hoe een op liefde gebaseerd samenleven eruit zou kunnen zien in relaties, gezinnen of de samenleving als geheel. De meesten weten wat ze niet willen en wat ze niet behaagt. Bij de meerderheid ontbreekt het aan wat ze daarentegen wel willen, omdat zij geleerd hebben om, zoals voorheen, hun eigen basisbehoeften te onderdrukken.
In zulke getraumatiseerde samenlevingen is het daarom een ​​grote persoonlijke vooruitgang om je succes niet in de buitenwereld te zoeken, in partnerschap, familie, geld en macht, maar om eindelijk IK te worden en stabiel IK te zijn.

22. Liefde en hulp

Veel mensen die niet bij zichzelf zijn, denken dat ze anderen kunnen en moeten helpen. Dat is ook een grote vergissing. Wat ik een ander aanbied als ik niet in mijn eigenliefde ben, kan uiteindelijk alleen mijn eigen trauma-overlevingsstrategieën zijn. Daarom ben ik teleurgesteld of zelfs boos als iemand anders dit aanbod niet accepteert. Overlevingsstrategieën kunnen alleen worden gebruikt om een ​​ander gelukkig te maken wanneer ook die ander niet meer wil dan overleven, omdat ze hun leven ontvluchten om niet geconfronteerd te worden met de pijn van het ongeliefde kind.

Overlevingshulp, of het nu van je eigen ouders, van leraren of van de staat is, word je daarom meestal door andere mensen opgedrongen, vaak zelfs opgelegd. En men wordt dan als ondankbaar beschouwd, misschien zelfs asociaal, als men dergelijke hulp weigert.
Als ik daarentegen help op basis van gezonde eigenliefde, weet ik dat ieder mens alleen zijn eigen leven kan leiden. Niemand kan dat voor de ander doen en deze verantwoordelijkheid uit handen nemen.

23. Je weg terug vinden naar zelfliefde

Sinds ik de pijn van afwijzing door mijn moeder in golven heb ervaren, heb ik mijn weg terug gevonden naar mijn basisbehoefte om geliefd te worden. Daardoor kwam ik in aanraking met mijn diepste existentiële angsten, mijn schaamte van te zijn, mijn woede, mijn razernij en ook mijn diepe haat op mijn moeder en op mijn vader.

Ik zie mezelf en de wereld om me heen nu met andere ogen. Ik voel mijn onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Alles wat ik oorspronkelijk van mijn moeder wilde, kan ik nu aan mezelf geven. En ik heb het gevoel dat andere mensen mij sindsdien met veel meer openheid en liefde ontmoeten. Ook omdat ik ze niet overweldig met mijn onbewuste verlangens naar moederliefde of mijn honger naar vaderlijke aandacht.

Ik herinner mijzelf nu aan mijn basisbehoefte bij elk conflict dat ik in het dagelijks leven tegenkom. Ik wil geliefd worden en ik wens ook alle anderen dat ze weer toegang kunnen krijgen tot deze basisbehoefte. Op basis hiervan kan elk conflict in der minne, constructieftief en coöperatief worden opgelost. “De wereld” = mijn moeder hoef ik niet langer te redden met mijn ideeën en inspanningen.

Omdat ik waardevol ben voor mezelf, zie ik andere mensen ook als waardevol. Ook de dingen om mij heen bezie ik met andere ogen. Ik kan nu duidelijker zien wat voor mij van waarde is in mijn leven en wat niet.

24. Wat wil ik in tijden van “Corona”?

Ik wil liefde geven en geliefd zijn. Ik wil relaties onderhouden die zijn gebaseerd op waarachtigheid. Ik wil me veilig voelen voor geweld en repressie. Aan iedereen die in tijden van “Corona” vindt dat ze iets goeds voor mij moeten doen: ik wil je maskers, tests en spuiten niet. Ik wil echte liefde die uit je hart komt. Als u mij dit niet kunt geven, laat mij dan mijn vrijheden en laat mij in vrede.[6]

Voetnoten

[1] Franz Ruppert (2020). Liefde. Lust en trauma. Op weg naar een gezonde seksuele identiteit. München: Kösel Verlag.[2] https://de.wikipedia.org/wiki/Narzisstische_Pers%C3%B6nlichkeitsst%C3%B6rung geraadpleegd op 15 februari 2021[3] Hans-Joachim Maaz (2012). De narcistische samenleving. Een psychogram. München: C.H. Wenk.[4] Franz Ruppert (2018). Wie ben ik in een getraumatiseerde samenleving. Stuttgart: Klett-Cotta Verlag.[5] Michael Hüter (2018). Kindheit 6.7. Ein Manifest. Norderstedt: Books on Demand.[6] Franz Ruppert (2021). Ich will Liebe, Wahrheit und Sicherheit. Was geschieht mit unseren Grundbedürfnissen in Zeiten von „Corona“? (Ik wil liefde, waarheid en veiligheid. Wat gebeurt er met onze basisbehoeften in tijden van “Corona”?) Kroniek van mijn bewustwording. München: in eigen beheer uitgegeven.